اهداف هیئت

نگاه اعضا به هیات و وظایف آنان 

  

یک) کسب معارف دینی

 

هدف از تشکیل هیات آشنایی افراد با معارف دینی (قرآن و سنت) و ایجاد محبت اهل بیت ع در دلهاست. بدون دریافت معارف دینی سراغ مسائل دیگر رفتن کم فایده و شاید بی فایده باشد به طوری که نمی توان هیچ برنامه و کار فرهنگی را بر آن مقدم دانست؛ بنابراین برای یک فرد هیاتی نشستن پای منبر موعظه و سخنرانی اهمیت بالایی دارد چرا که معارف دینی را از کارشناس دین دریافت می کند و خود را در برابر شبهات و انحرافات مصون می دارد و همچنین ارتباط عمیق تر و صحیح تری با اهل بیت علیهم السلام پیدا خواهد کرد. به تجربه ثابت شده کسانی که به طور منضبط، حداقل هفته ای یک بار در مجالس سخنرانی و موعظه شرکت می کنند در آینده ثبات قدم در صراط مستقیم خواهند داشت و لغزش های کمتری برایشان پیش خواهد آمد. 

  

دو) اخلاص 

اخلاص و نیت پاک برای حضور در هیات برکات و توفیقات بسیاری دارد که قابل مقایسه با هیچ حرکتی نیست و این نکته (توجه دادن به نیت پاک) هم در عمل و هم در بیان باید از سوی سخنرانان و اعضا به یکدیگر توصیه شود و اعضا با اخلاص و نیتی پاک در عرصه های مختلف هیات حاضر شوند و تلاش کنند. 

  

سه) عمل گرایی 

اگر حضور در هیات ثمره اش این نباشد که افراد به سوی عمل دینی و انجام واجبات و ترک محرمات حرکت کنند و رفتارشان منطبق با شرع مقدس شود، از حضور در هیات به کم ترین نتایج رسیده اند (بالاترین هدف برای حضور در هیات این است که عمل فرد منطبق با شرع شود) به خصوص باید رفتار شایسته یک فرد هیاتی به حدی برسد که دیگران او را الگوی رفتاری خود قرار دهند؛ به طور کلی دین بدون عمل مفهوم ندارد (بی مایه فتیر است) و بدون رفتار شایسته نمی توان خود را انسانی ولایی و مومن واقعی دانست. 

  

چهار) تعاون، مشارکت و مساعدت 

اعضای هیات باید از امور هم مطلع باشند و این طور نباشد که سال ها بگذرد و از وضعیت مادی و معنوی و مشکلات خانوادگی یکدیگر خبری نداشته باشند و فقط همدیگر را در هیات ملاقات کنند. باید اعضا گاهی با هم تماس تلفنی داشته باشند (البته نه برای کار هیات بلکه برای جویا شدن از احوال هم) و رفت و آمد کنند و در صورت اطلاع از مشکلات، به رفع مشکل همدیگر بپردازند یا دوستشان را به کسی که بتواند رفع مشکل کند معرفی کنند یا به مشاور یا مدیر هیات ارجاع دهند یا با مدیر هیات در میان بگذارند تا او که بیشتر با اعضا و کارآیی هایشان آشناست پیگیر ماجرا باشد و غیر مستقیم او را یاری کند. مومنین باید در غم و شادی هم سهیم باشند؛ برای مثال اگر فردی از فامیل و اقوام نزدیک یکی از دوستان هیاتی از دنیا رفت سایرین به سرعت همه اعضا را با خبر کنند تا در مراسم تشییع شرکت کنند؛ از طرف هیات اعلام تسلیت کنند (از طریق نوشتن بنر تسلیت یا اطلاع رسانی پیامکی یا اعلام تسلیت در سایت و ...) با او همدردی کنند و به او تسلی دهند و تسلیت بگویند و برای او دعا کنند و او را در این مصیبت توصیه به صبر نمایند و برای تحمل این مصیبت از خدا برایش طلب اجر و ثواب کنند؛ اگر نیاز به پول یا وسیله و ... داشت بی تفاوت نباشند و لااقل برای حل مشکل قدم بردارند و ابراز همدردی کنند. از جمله کارهای شایسته در راستای خدمات مالی، تشکیل صندوق قرض الحسنه زیر نظر مشاور دینی هیات است که بتوان بی منت در رفع مشکلات مالی به اعضا خدمت کرد. از کارهای خوب دیگر این است که اعضایی که تخصص در زمینه ای دارند؛ مانند پزشکی، وکالت، امور فنی و صنعتی و تولید و متخصصین امور دینی؛ با هماهنگی مدیر هیات تخصص خود را از طریق سایت یا هر روش دیگری به اعضا اطلاع رسانی کنند و با دادن شماره تلفن و ساعات تماس به سایر اعضا در زمان های خاصی که تعیین شده مشاوره  دهند. 

پنج) مقاومت 

هر فردی باید ارتباط خود را با هیات به هر شکلی که امکان دارد حفظ کند؛ البته بیشتر اوقات این روش با گرفتن مسوولیتی در هیات به وقوع می پیوندد و اصل مقاومت در ارتباط هفتگی، و ملزم کردن خود به حضور باعث حفظ  از انحرافات فکری و اخلاقی می شود. از طرفی همه اعضا باید سعی کنند هیات را با تلاش و فداکاری و یاری برای رفع هر گونه مشکل مادی و ... به عنوان یک وظیفه دینی حفاظت کنند تا ثمرات و برکات هیات روز به روز بیشتر شود.

 

عوامل موثر در گرایش و تشویق جوانان برای حضور در هیات 

یک) سخنرانی و مداحی 

کیفیت خوب سخنرانی و مداحی و توجه به سلایق مختلف و مخاطب شناسی، از مسائلی هستند که بسیار در حضور و گرایش مردم به یک هیات موثر است؛ یک سخنران یا مداح باید به خوبی با نیاز مخاطب آشنا باشد؛ برای مثال بانوان موافق با سینه زنی زیاد نیستند و بیشتر به مناجات و روضه خوانی علاقه نشان می دهند و جوانان به شور و سینه زنی و بزرگ ترها به محتوا و گاهی سبک های قدیمی که اگر یک مداح بتواند به خواسته آنان توجه کند در حضور با اشتیاق آنان تاثیر می گذارد. همین طور اگر یک سخنرانی همراه با داستان و بیان تاریخ و ذکر مصیبت نباشد، بعضی از مخاطبان را از دست خواهد داد. 

توجه: فراموش نشود که اخلاص و تقوای مداح و سخنران و هرکس دیگر در هیات، رمز اول ماندگاری اعمال و برکت زاست. 

  

دو) مکان، فضاسازی و دکور 

قرار داشتن مکان هیات در جایی که دسترسی برای مردم آسان باشد (از جاهای پر ترافیک یا خیلی دور از منازل شرکت کنندگان نباشد) و وجود فضای مناسب اعم از دکور و زمینه زیبا و جذاب؛ همچنین نور کافی و سیستم صوتی سالم و مناسب و هوای معتدل، معطر، متبوع و خوش آیند و فراهم ساختن مکان و لوازم مناسب برای حضور  افراد سالخورده از جمله موارد لازم برای جذابیت و گرایش اقشار مختلف در هیات است. به خصوص اگر اعضای هیات بتوانند در پایان برنامه ها از مهمانان و اعضا پذیرایی مناسبی داشته باشند و با یک وعده غذایی هیات را به اتمام برسانند، بسیار کار شایسته و مفیدی است و باعث می شود افراد زیادی به خصوص بانوان بتوانند بدون دغدغه در هیات حضور پیدا کنند.

سه) رفتار و ادب 
برخورد صمیمانه خادمان و مراعات ادب و پرهیز از به کار گیری کلمات و اعمال نسنجیده در ارتباط با شرکت کنندگان و به خصوص رفتار صحیح مسوولان هیات با مهمانان و به طور ویژه رفتار محبت آمیز سخنرانان و مداحان هیات با مردمی که در هیات حضور پیدا می کنند و وقت گذاشتن برای پاسخ گویی به سوالات آنان پس از پایان مراسم از مهم ترین عوامل در گرایش جوانان و حتی سایر افراد به هیات های مذهبی است. 

چهار) اردوهای تفریحی ، زیارتی و آموزشی 

برگزاری اردوهای یک تا ۵ روزه با برنامه ریزی صحیح و البته کم هزینه و همین طور کم حجم به لحاظ جلسات معارفی و آموزشی و دعوت از کارشناسان خبره در اردوها می تواند یکی از بالاترین بازدهی ها را داشته باشد و تجربه نشان می دهد بسیاری از اعضای اصلی هیات های مذهبی به همین مناسبت به این محیط های پاک و معنوی گرایش پیدا کرده و حتی عضو دائم شده اند. 

پنج) ورزش

 
برگزاری برنامه های ورزشی و نشاط آور، همچون کوه نوردی گروهی - به صورت هفتگی - به خصوص در فصل های بهار و تابستان و حتی المقدور رزرو سالن اختصاصی فوتبال، والیبال یا استخر شنا برای اعضای هیات از جمله رایج ترین  برنامه های ورزشی و جذاب می باشد. 

 

روابط عمومی و تبلیغات 

  

یک) تبلیغات و روش های آن

 

یک هیات خوب علاوه بر آنکه باید برنامه های مفید و پرمحتوایی داشته باشد، باید تبلیغات هم داشته باشد. هیچ عیبی ندارد که یک هیات مراسم خود را با پوستر و بنر و پیامک اطلاع رسانی کند و بلکه در بسیاری موارد لازم هم هست؛ فقط نباید تبلیغات به اسراف و زیاده روی بینجامد و در عین حال باید از بهترین روش ها و زود بازده ترین آنها استفاده کرد. مثلا ممکن است ساخت تیزر کوتاه تلویزیونی و پخش آن از شبکه استانی و  سراسری اثرش با چاپ بنر و انواع دیگر تبلیغات قابل مقایسه نباشد، اگر هیات واقعا کیفیتی دارد که می تواند پاسخ گوی مردم شرکت کننده در مراسم باشد این روش ها بسیار خوب است. هر چند نمی توان انکار کرد که اگر مجموعه ای مخلصانه و با رعایت آداب دینی تشکیل شود و ادامه یابد خیلی از شرکت کنندگان خود به خود به این مراسم جذب می شوند و اثر این نوع تبلیغات (محتوای خوب و مشاهده عمل دینی در هیات) بسیار بسیار موثر تر از هر تبلیغ دیگری است. 

توجه: یکی از مصادیق تبلیغات، تولید و توزیع محصولات محتوایی هیات (سخنرانی ها، مقالات، جزوات، مداحی ها و ...) است که باید با همکاری اعضای هیات به صورت مکتوب تکثیر شود و همین طور گاهی با تلاش اعضای متخصص در زمینه نرم افزار تولید و به شرکت کنندگان؛ بلکه عموم مردم ارائه گردد. 

دو) بیان جزییات 

نباید بی جهت از بیان جزییات در تبلیغات صرف نظر شود؛ حتی المقدور برخی از جزییات را می توان با پیامک یا از طریق سایت هیات اطلاع رسانی کرد. اگر هیات مکانی برای نگه داری و بازی کودکان دارد یا امکانات رفاهی خاصی را که برای مردم اهمیت دارد فراهم کرده یا فروشگاه محصولات فرهنگی و کتاب خانه قفسه باز دارد یا محلی برای پارک ماشین در نظر گرفته، باید همه اینها را به شرکت کنند گان اطلاع رسانی کند. 

  

سه) پیگیری روابط عمومی 

آشنا نبودن مسوولان روابط عمومی هیات ها به نحوه و میزان پیگیری برای دعوت از سخنرانی فاضل و خوش بیان برای مراسم هیات، به خصوص در ایام خاص یکی از ضعف های هیات های مذهبی است. اگر یک هیات یا مدیر آن به این نتیجه رسید که فلان شخص برای سخنرانی یا مداحی هیات مناسب است باید از هفته ها قبل بلکه از چندین ماه قبل از مراسم از روابط عمومی بخواهد که پیگیری مستمر و مصرّانه ای برای دعوت از آن شخص داشته باشد و با کم ترین جواب رد شنیدنی از کوره در نرود و تصمیم خود را عوض نکند؛ بسیاری از اوقات افرادی که برای اجرای مراسم به یک هیات دعوت می شوند از پیگیری و اصرار روابط عمومی آن  پی می برند که این مجموعه از روی حساب و مدبرانه تصمیم به دعوت از افراد می گیرد و این طور نیست که هر کسی که ممکن بود و با هر سلیقه ای برای اجرای برنامه دعوت شود. همین طور روابط عمومی باید بتواند قبل از حضور مدعوین (مداح، سخنران و ...) اطلاعات لازم از هیات و مخاطبان را در اختیار ایشان قرار دهد و تدارکات و امکانات لازم جهت اسکان را برای مهمانان فراهم کند. خلاصه اینکه: پیگیری، پیگیری، پیگیری .... اصل اساسی در روابط عمومی است. 

چهار) هماهنگی 

از آنجا که گاهی ممکن است بیان القاب و عناوین برای مداح یا سخنران به خصوص در شهرهای بزرگ و در محدوده و تیراژ بالا ناخوشایند و غیر واقعی باشد؛ باید قبل از درج و تبلیغ هر اطلاعیه، بنر یا تیزر تبلیغی، مطالب مربوط به سخنران یا مداح با ایشان هماهنگ شود تا نسبت به تصحیح یا تغییر متن تبلیغات اظهار نظر نمایند. 

  

پنج) مهمانی و میزبانی 

گاهی پیگیری روابط عمومی یا مدیر هیات برای دعوت از هیات های دیگر یا رفتن دسته جمعی اعضا به سایر هیات ها علاوه بر اینکه باعث انس، گفتمان و وحدت بین هیات ها می شود، موجب تنوع در مراسم نیز هست و مجموعه ها با فضاها، سلایق و تجربیات جدیدی روبه رو می شوند و نگاه آنان به محیط اطراف و خدمات سایر زحمت کشان در عرصه دین باز تر و واقعی تر می شود؛ هیچ هیاتی را نباید کوچک دانست و باید به همه هیات ها و اعضای آن به عنوان برپا کنندگان و شرکت کنندگان در مجالس اهل بیت ع احترام کرد، به خصوص پیش کسوتان و خیمه های کهن را.

 

آسیب شناسی رفتاری و نحوه تعاملات 

یک) حضور و تعامل با بانوان هیات 

بی شک هیات موفق هیاتی است که بتواند همه اقشار را جذب کند و با معارف اسلام آشنا نماید و خواهران و مادران اعضای هیات نیز از این جمع مستثنا نیستند و حضور آنها می تواند در حضور فرزندان و سایر اعضای خانواده موثر باشد؛ ولی در رابطه با واحد خواهران هیات لازم است مواردی رعایت شود تا به ضد تبلیغ منجر نگردد. 

۱/ خواهران به صورت مستقل و توسط یک مدیر خواهر که ترجیحا از محارم (همسر یا خواهر) مدیر هیات و یا از محارم اعضای اصلی هیات باشد اداره شوند. 

۲/ جلسات خواهران (به جز جلسات عمومی و هفتگی هیات) توسط مبلغان خانم و حوزوی اداره شود که شامل جلسات قرآن ، احکام، معارف و روضه باشد. 

۳/ حتی المقدور از برگزاری جلسات توجیهی بین خواهران و برادران پرهیز شود و کلیه توضیحات و راهکارها و هماهنگی ها از طریق همان خانمی که از محارم مدیر یا اعضای اصلی است و به عنوان مدیر قسمت خانم ها معین شده، به خواهران منتقل شود. 

۴/ تا جایی که امکان دارد مسیر عبور و مرور و جایگاه خانم ها و آقایان در هیات مستقل باشد. 

۵/ از برگزاری اردوهای مختلط به خصوص متشکل از بانوان و آقایان مجرد به شدت پرهیز شود. 

  
  

دو) نگاه مهربان، رفتار به دور از تبعیض و برخورد عادلانه 

مدیر هیات و بلکه اعضا و تاثیر گزاران اصلی هیات باید - تا آنجا که می توانند - با همه افراد و اعضا به عدل و انصاف، خیرخواهانه و با رأفت برخورد کنند (پارتی بازی به شدت ممنوع)؛ برای مثال اگر زمانی یکی از بستگان مدیر، سخنران یا مداح، به هیات می آید،  نباید احترامات اولیه نسبت به آنان خیلی بیش از اقوام سایر اعضا باشد؛ مگر اینکه این احترام ها و تکریم های اضافی به جهت تقوا و ایمان آن افراد باشد که نه تنها اشکالی ندارد، بلکه پسندیده هم هست. اگر کسی از اقوام اعضای هیات فوت می کند و به رحمت خدا می رود همان گونه در مراسم هیات از او یاد کنند و در تشییع و ترحیم او شرکت کنند و اهمیت بدهند که به فوت شدگان از اقوام خود اهمیت می دهند؛ اگر مداح و سخنران برای بیماری از خانواده خود در پایان هیات دعا می کنند باید برای دیگران هم این حساسیت را داشته باشند. متاسفانه گاهی افراد اصلی و مدیران هیات به این نکته ها توجه ندارند؛ و حال آن که دیگران این رفتار را ملاحظه می کنند و نسبت به ایشان ناخواسته نگاهشان تغییر می کند و احساس می کنند ایشان از هیات استفاده های ابزاری می کنند. مثلا شنیده شده گاهی بعضی از نزدیکان مدیر یا سخنران یا مداح هیات که از دنیا رفته  آنقدر به مناسبت های مختلف و در بین دعاهای ایشان یاد می شود که دیگران که آنان نیز برخی از اعضای اصلی خانواده شان به رحمت خدا رفته، این اعمال را تبعیض آمیز و احساسی تلقی می کنند و با تکرار این رفتارها از این افراد و حتی هیات دلخور می شوند (باید آنچه برای خود می پسندند برای دیگران هم بپسندند)؛ البته نباید با این کارها از یک شخص یا هیات جدا شد و  باید تحمل ها بالا باشد و ایمان ها آنقدر بالا برود که با این چیزها رنجیده نشوند؛ ولی به هر حال یک مدیر یا یک مداح و سخنران باید در هیات پدرانه برخورد کند و با همه به عدل و احسان رفتار کند و نسبت به همه رئوف باشد تا خدای ناکرده تازه وارد ها و کسانی که هنوز به استحکام ایمانی نرسیده اند رنجیده نشوند. 

سه) رقابت و برتر بینی 

طبیعتا برخی از هیات ها از بعضی دیگر بهتر و قوی تر عمل می کنند و در جذب مخاطب حساب شده تر اقدام می نمایند ولی این دلیل نمی شود که به خود مغرور شده و این طور اعلام کنند که ما از دیگران برتریم. هیچ هیاتی نمی تواند کار هیات دیگر را به خوبی انجام دهد و به هر حال برخی از افراد با سلایق خاصی جذب می شوند. برخی از هیات ها بسیار سنتی هستند و به شیوه های جدید هیاتی و تشکیلاتی علاقه ندارند ولی در عین حال مخاطب بسیاری دارند و مردم هم با علاقه شرکت می کنند و برخی دیگر بیشتر جوان پسندند و کارهای فرهنگی زیاد و مفیدی هم در سطح شهر و بلکه کشور انجام می دهند؛ برخی مجموعه ها افراد کم سوادتر را جذب کرده اند و برخی هیات ها متشکل از داشجویان و تحصیل کرده ها هستند به هر حال آنچه مهم است تقوا و ایمان است و خدای متعال در درجه اول تقوای افراد را می پسندد؛ لذا این نوع غرورهای شیطانی هیات ها را کم عمق و عمر و ماندگاری آن را کوتاه می کند. 

  
  

چهار) شایسته سالاری 

هر هیاتی به مرور افرادی را جذب می کند که گاهی در بین آنان شخصیت ها ی با ایمان، با اراده و کارآمدی وجود دارد. یک مدیر اگر نتواند این گونه افراد را در امور فکری و اجرایی هیات دخالت دهد بی شک زیان و خسارتی بزرگ به مجموعه خود خواهد زد. 

  

  

پنج) جذب حداکثری و دفع حداقلی 

هنر یک هیات موفق آن است که بتواند همه افراد را با اهل بیت علیهم السلام و معارف عالی و ارزشمند ایشان آشنا کند و عمل گرایی و تقویت ایمان افراد را هدف کار خود قرار دهد؛ نباید به اسم اختلاف در افکار یا سلایق - اعم از سیاسی، نظری یا عملی - به سرعت افراد را دفع کرد و باید تا جایی که امکان دارد به گفتمان نشست و با محبت و احترام مشکلات را برطرف کرد ولی به هر حال یک مدیر نباید نسبت به این امور (افکار انحرافی و شبهات ذهنی اعضا، هر چند به ظاهر کم اهمیت) بی تفاوت باشد؛ مدیر با تقوا و بصیرتی که در راس هیات قرار دارد چون که می خواهد مجموعه را به پیش برد و خدای نکرده جای شیطان باز نشود و به مرور انحرافات و آفات زیاد نشود، باید به سرعت این قبیل امور را با مشاور مذهبی هیات - که ضرورت وجود ایشان را در شماره های قبل عرض کردیم - در میان بگذارد و نه تنها افراد را دفع نکند بلکه با محبت و احساس وظیفه از اشتباهات ایشان مانع شود، چنانکه  هرکس نسبت به برادر خود این کار را خواهد کرد. 

 

نکاتی در باب وحدت هیات ها، روش ها و اهداف 

یک) دغدغه وحدت؛ صحیح یا ناصحیح

 

وحدت هیات ها - با نگاهی الهی و هدف رشد و تعالی جامعه اسلامی، جلوگیری از انحرافات و استفاده از تمامی ظرفیت های مردمی - یکی از حرکت های مفید در جامعه دینی و به خصوص نظام اسلامی ماست. دغدغه وحدت مقوله ای است که از دیر زمان و بسیار در میان بزرگان و حکمای جامعه به خصوص پیش کسوتان و پیر غلامان هیات های مذهبی  مطرح بوده و خوشبختانه در مقام عمل به نتایجی هم رسیده است. آنچه این حقیر در صدد آن هستم شیوه های صحیح و واقعی وحدت و آسیب شناسی آن است که البته مانند یادداشت های گذشته مختصر خواهد بود. پس این حرکت و اهمیت و الهی بودن آن قابل انکار نیست و مهم این است که وحدت و حرکت هایی که با این هدف انجام می گیرد واقعی و کارآمد باشد و از آسیب ها دور بماند. 

  

  

دو) محور وحدت

 

همیشه در حرکت های دینی کسانی باید فصل الخطاب باشند و به اصطلاح حول محور کسانی باید گشت که با دین آشنا بوده و در عین حال قوه مدیریت این حرکت ها را داشته باشند چنانچه نظام اسلامی ما بدون ولایت فقیه که از برترین فقها و در واقع جامع شرایط ترین افراد و کارشناسان دین است معنا ندارد. وحدت هیات های مذهبی هم بدون افراد کارشناس و در عین حال جامع شرایط ترین موجودین در هر شهر امکان ندارد و بی اغماض باید عرض کنیم که ائمه جمعه هر شهر در واقع برترین اشخاص برای این جایگاه هستند. پس در انتخاب اول هیچ کس را نمی توان شایسته تر از ایشان دانست و باید امامان جمعه محور همه هیات های مذهبی باشد. و ائمه جمعه عزیز که همگی از روحانیان فاضل و محترم هستند باید خود نیز وارد این میدان شده و این فرصت بزرگ را غنیمت بدانند. در صورت نبود چنین شرایطی - اگر امام جمعه در شهری نتوانست این محوریت را به عهده گیرد - بهترین شخص کسی است که از جانب ایشان انتخاب شود تا گزارش این حرکت را به ایشان برساند. در غیر این صورت باید در خدمت یکی از علمای اهل تقوا و بزرگ رفته و از ایشان در این زمینه استمداد کرد و اگر ایشان نیز این مسوولیت را نپذیرفت حتما باید فردی که از جانب ایشان مشخص می شود عهده دار این مسوولیت شود. متاسفانه این حقیر راه دیگری که بتواند به سرانجامی نیک برسد سراغ ندارد؟!! و البته این حرف که محوری نیست و پیدا نمی شود یقینا معنا ندارد. وحدت از پایین به بالا به نتیجه نخواهد رسید و باید وحدت از بالا به پایین منعکس شود. هیات ها نمی توانند با کار تشکیلاتی همه را با خود همراه کنند بلکه بزرگ تر ها هستند که باید هیات ها را زیر چتر پدرانه و نصایح و نگاه حکیمانه خود گیرند و وحدت آفرین شوند. 

  

سه) ارتباط واقعی مدیران

 

وحدت واقعی با کارت دعوت و همایش و جلسات و حلقه های ماهانه و غیره معنا پیدا نمی کند. اگر محور هیات ها معلوم شود و مدیران به این سمت حرکت کنند که بخواهند با هم مانوس باشند و حرکت های بزرگ تری در شهر و استان و بلکه کشور ایجاد کنند باید تحت اشراف عالم بزرگی شروع کنند و پس از ایجاد دبیرخانه و امسال آن دیگر انتظار معنا ندارد. مدیران هیات ها نباید منتظر بخشنامه باشند و باید عملا حرکت های صحیح را شروع کنند و مثلا در انتظار نمانند که دبیرخانه اعلام کند فلان هیات با فلان هیات جلسه بگیرند و ... . اینها گاهی خلاف وحدت واقعی بوده و دستورات و طرح هایی کلیشه ای است و حتی هیات ها را پس از مدتی با خطر مواجه می کند. هیات فرهنگ سرا نیست و باید نرم، مردمی و سنتی باشد و بماند و فرمایشی و دولتی و سیستمی شدن آن جامعه را به خطر می اندازد؛ لذا وحدت واقعی در ادامه راه خود باید به سمت انس و حرکت های واقعی که در پرتو اعمال مدیران معنا می شود حرکت کند. برای نمونه باید یک مدیر با برخی از اعضا به صورت غیر منتظره یا حتی با قرار قبلی به هیات دیگری بروند و واقعا به قصد استفاده از مراسم در مجلس بنشینند. با سخنران و مداح و مدیران آن انس بگیرند و در مشکلات هیاتی و مسائل مالی مدد کار هم باشند در برپایی مراسم به کمک آن هیات بروند و گاهی هدایایی به مناسبت برای مدیر یا هیات بفرستند و بالاخره دوستی ها را به اثبات برسانند. اینکه هر از گاهی دبیرخانه بخشنامه کند که مدیران حضور پیدا کنند تا فلان کار را انجام دهیم و هیچ ارتباط عاطفی و خارج از این جلسه به صورت واقعی - نه فرمایشی - انجام نشود، از وحدت واقعی فرسنگ ها دور است.... . اینکه یک سخنران یا مداح را بخواهند به هیات ها تحمیل کنند یا یک روش را اجباری کنند خلاف وحدت است و هیات ها باید استقلال و مدیریت خود را حفظ کنند. تنها کسی که می تواند با تدبیر و حکیمانه رویه هیات ها را به سمت و سویی الهی و بدون نقص تر پیش برد محور هیات ها (رجوع به بند دو) است و لا غیر. 

  

چهار) جذب حداکثری توسط محور وحدت 

البته خلاف ادب است که این حقیر این مطالب را عرض کنم؛ ولی به جهت تجربه به ائمه جمعه عرض می کنم که ایشان خود باید آغاز کننده ی حرکت وحدت آفرینی در شهر باشند و منتظر هیچ گروه یا تشکلی برای این مقوله نمانند. جذب همه هیات های مذهبی شهر باید با تمام قوا توسط ائمه محترم جمعه انجام شود و به هیچ وجه نباید یک تعداد هیات که حالا با امام جمعه به ظاهر همراهند یا مثلا تعدادی هیات که به هیات های هماهنگ تر با نظام اسلامی معروفند یا از جانب برخی مدیران انتخاب و معرفی شده اند در دایره نگاه امام جمعه قرار گیرند. نباید در همایش ها و گرد هم آیی های به نام و وحدت، فقط برخی هیات ها دعوت شوند. ائمه جمعه باید پدر معنوی همه جوانان و هیات های شهر باشند و چه بخواهد حرکتی از سوی برخی هیات ها برای وحدت شروع بشود یا نشود ، ائمه جمعه باید خود محور وحدت شوند؛ درد دلها را بشنوند و به میان هیات ها رفته و از مدیران آنان دعوت کنند تا در دفتر امام جمعه، خدمت وی برسند و به گفت و گو بنشینند و در این جلسات امامان جمعه محترم شبهات را پاسخ دهند و روحانیان فاضل در حوزه ها را برای پاسخ گویی و سخنرانی به هیات ها معرفی کنند و حتی شده هزینه سخنران و اسکان آنان را به عهده گیرند و البته ائمه جمعه  می توانند از سازمان تبلیغات، اداره اوقاف، معاونت های فرهنگی برخی ادارات و شهرداری و سایر مراکز در این امر یاری بخواهند و دستور به همکاری آنان را با هیات ها صادر نمایند. امامان جمعه می توانند با کمک مالی و معنوی به هیات ها آنان را در احیای فرهنگ اهل بیت ع یاری کنند و بالاخره با این محوریت و البته در این سطح بالای علمی و جایگاه که امامان جمعه دارند، چنین حرکتی به سرعت می تواند کشور را متحول سازد. اگر مدیران هیات ها نیز انقلابی، مومن و مخلصانه حرکت کنند و به فکر وحدت واقعی باشند باید در اولین مرحله برای ایجاد وحدت، به دنبال ائمه جمعه و علما رفته و آنان را به هیچ وجه رها نکنند. 

تقاضا: ائمه محترم جمعه در درجه اول و عالمان دین در هر شهری - در صورت عذر امامان جمعه - محور وحدت و جذب حداکثری هیات ها برای طرح های بزرگ هستند و باید به میدان وارد شوند و بی شک پشتوانه و ستون اصلی برای حفظ و بقا و وحدت رویه هیات های مذهبی خواهند بود. 

  

  

پنج) پرهیز از رقابت های ناسالم 

هر هیاتی در عین حالی که باید مراسم خود را باشکوه و تبلیغات و جاذبه های فراوان برگزار کند، نباید امکانات مالی خود را چه در ظاهر و چه در باطن برای رقابت با دیگر هیات ها به کار گیرد و این تفکر را در ذهن اعضای خود رسوخ دهد که اعلام موجودیت هدف اصلی و کوتاه مدت هیات است. هیات مجلس اهل بیت ع است و آلوده شدنش با مسائل مادی و نگاه های سطحی با روش این مکتب و خاندان سازگار نیست. این نوع نگاه به تبع خود نه تنها تیرگی ها و کدورت ها را همراه دارد؛ بلکه با روح وحدت آفرینی منافات دارد. مدیر چنین هیاتی به سبب این تفکر، اگر در همایش ها، نشست ها و جلساتی هم به عنوان وحدت و نزدیک شدن قلب ها و راه ها حضور پیدا کند، انتظار اعلام و اعمال مواضعش در جلسات مدیران هیات ها بیش از دیگران خواهد بود و به جهت آمار مخاطبان بیشتر، انتظار تاثیر گذاری نظرش در جمع مدیران را خواهد داشت. این سطحی نگری ها و برتر بینی ها و خود را داعیه دار نجات دیدن در دید دیگران و به خصوص توده های مردم نگرشی نفسانی و غرور آمیز خواهد بود و فضای شهرهای مذهبی را هم آلوده خواهد کرد. هر هیاتی چه کوچک یا بزرگ چه قدیمی چه تازه تاسیس، باید بتواند در شهر فعالیت کند و در محله و منطقه خود تاثیر گذار باشد. اخلاص باید به عنوان یک اصل در میان مدیران هیات ها مطرح شود و خدای ناکرده طوری وانمود نشود که مدیر هیاتی برای اعضای خود فهم بیشتری قائل است یا می خواهد صرفا خود را در شهر مطرح کند؛ کاری که متاسفانه زیبایی هیات ها را خدشه دار می کند. همه هیات ها باید با تمام وجود برای اهل بیت ع تبلیغ کنند و مراسمشان با تمام کیفیت های موجود برگزار شود؛ ولی مدیران هیات ها باید توجه کنند و به این باور برسند که شخصیت واقعی افراد است که به هر هیاتی اعتبار می دهد و با اخلاص و فکر جمعی و مصلحت اندیشی برای تمام شهر و با نگاه و دلی بزرگ است که می توان الفت و انس و برادری واقعی در میان هیات ها ایجاد کرد. مگر می شود مدیران نگاه مادی و حزبی و تشکیلاتی و برتر بینی و سیاسی کاری داشته باشند و هیات ها به وحدت برسند. به قول یکی از علما حافظه ای که با کشمش تقویت شود با پنیر هم تضعیف می شود. وحدتی که با فرمایش و اهداف سطحی ایجاد شده باشد با بادی ویران می شود و نوبت به تند باد هم نمی رسد. وقتی مدیران هیات ها از هم بدگویی کنند و کارشان فقط نقد دیگران باشد و جلساتشان به عیب گویی بگذرد؛ وقتی خدای ناکرده سخنران و مداح هیاتی را به مسخره بگیرند؛ وقتی وحدت در این خلاصه شود که فلان سخنران یا مداح را با شیوه های خاص در شهر جا بیندازند، و وقتی احترام ها مصنوعی و مصلحتی شود؛ توصیه به وحدت و همایش های در این راستا نهایتا وحدت های کلیشه ای را رقم خواهد زد نه بیشتر. باید مدیران همدیگر را باور کنند و خود خواسته و با شوق از یکدیگر مشاوره بخواهند و به هم احترام کنند تا حقیقتا وحدت واقعی دیده شود. چه فایده ای دارد کسی که دبیر این همایش های به اصطلاح وحدت آمیز می شود خود نیز آنان را باور نداشته باشد و قلبا دوستشان نداشته باشد و بخواهد از ره آورد وحدت به جایگاهی برسد. این که قرار است وحدت محور داشته باشد به این جهت است که بزرگ تر های باتقوا نگاهشان نگاه رحیمانه است. نباید وحدت هیات ها این طور جلوه کند که گروهی می خواهند بر گروه دیگر اثر بگذارند. 

توجه: همه آسیب ها در حرکت به سوی وحدت با محوریت عالمی عامل و بصیر حل خواهد شد و اگر گفته شود نیست و نمی شود باید گفت آیا واقعا حرکتی به سوی عالمان دینی با اخلاص انجام گرفت و نشد؟؟!!. ما اگر بخواهیم می شود، چون نمی خواهیم نمی شود.( بل الانسان علی نفسه بصیرة و لو القی معاذیره... .والعاقبة للمتقین)